Gisteren heb ik gekeken naar de inauguratie van de nieuwe president in Amerika. Geen idee hoe dit bij jullie is over gekomen, maar dit alles raakte mij best. De sfeer, alles wat er aan vooraf is gegaan. Vooral het gedicht van de jonge dichteres was indrukwekkend. Niet alleen de tekst, maar de manier waarop zij het voordroeg. Daar staat trots en hoop te stralen achter een desk dat voor de zoveelste keer is schoon gemaakt door die mijnheer met de geblokte sjaal. Voor de rest ging het nieuws over de Lock down, de avondklok en wat nu de juiste maatregelen zijn.
“Meer impact dan voorheen”
Ik vroeg mij af waarom het zo’n impact op mij had. Is het omdat ik nu eenmaal minder prikkels krijg in deze tijd? Of ben ik meer bewust van dit alles omdat ik er echt voor ben gaan zitten? Ik weet het niet en ik heb besloten dat het ook niet belangrijk is. Wel is belangrijk om te beseffen dat we met zijn allen op deze planeet het goed kunnen hebben maar het ook zo met elkaar kunnen verkloten. Excuus voor mijn taal.
Met elkaar, samen, met zijn allen?!
En daar wringt nu net de schoen. Of we het over de maatregelen tegen covid-19 hebben, over klimaatmaatregelen of in mijn geval in mijn huidige projecten over de inbedding van samenwerkingsverbanden in het woud aan al bestaande organisaties en systemen. We kunnen het soms zo niet met elkaar eens zijn. Als projectleider heb ik de taak om te adviseren op basis van de beschikbare informatie om zo de juiste, of in ieder geval de beste oplossing te kunnen geven. Dat is vaak leuk werk. Vooral omdat ik kan genieten van de verschillende invalshoeken en deze dan samen te brengen. Verbinden! Het is minder leuk als er sprake is van verschillen in beelden over hoe bijvoorbeeld iets in het verleden is gelopen. Een verleden waar ik zelf ook vaak vanaf de zijlijn deelgenoot ben geweest. We komen er uit, natuurlijk. Dat gaat zeker lukken. Het is ook een deel van mijn vak en expertise om te zorgen dat er uiteindelijk ook doorgepakt gaat worden. Maar toch…nu, ten tijde van een Lock down, minder prikkels en mijn constatering dat sommige zaken meer “binnen komen” zucht ik iets meer dan anders over deze ogenschijnlijke onnodige hobbels.
Letterlijk om de tafel
Dus ja! Ik snak ook naar het moment dat ik weer met mensen letterlijk om de tafel kan zitten. Weerbarstige vaak politiek beladen onderwerpen kunnen dan weer met elkaar besproken worden. Dan doe ik nu ook, maar dan in die vierkantjes op mijn beeldscherm. Het is niet hetzelfde. Noem het energie, aanvoelen of misschien speelt geur zelfs wel een rol. De locatie speelt zeker een rol. Door samen letterlijk in één ruimte te zijn is er al een verbinding. Want iedereen is uiteindelijk echt samen te brengen voor het inhoudelijke doel van mijn opdrachten. Daar geloof ik heilig in.
En ik? Ik ga stralen als dat lukt. Op deze foto kun je dat ook duidelijk zien.